به وقت عشق و مرگ

بوی مرگ در روسیه با آفریقا کلی توفیر داشت. در آفریقا هم زیر آتش سنگین انگلیسی‌ها، مردارها بین خط‌ها می‌ماندند و کسی یک مشت خاک رویشان نمی‌ریخت ولی در عوض آفتاب کارشان را می‌ساخت. شب که می‌افتاد، باد می‌آمد و بویشان را می‌آورد. سنگین و شیرین و ماندگار. خیک‌ها باد می‌کردند و زیر نور ستاره‌های طاق آسمان مثل شبح از جا پا می‌شدند و انگار می‌ایستادند به آخرین جنگ‌شان که ساکت بود و بی‌امید پیروزی و تازه هرکدام تنهایی. ولی باز روز بعد دوباره می‌افتادند به آب رفتن و انگار سینه به خاک می‌کشیدند که بروند توش و اگر بختشان می‌زد و همان روزها گیر یکی می‌افتادند که پس‌شان بیاورد، مثل پر کاه سبک بودند.